Śp. s. Anna Pietrzyk

Józefa urodziła się 25 stycznia 1918 r. w Bilczy, parafia Brzeziny koło Morawicy. Pochodziła z rolniczej i wielodzietnej rodziny Michała i Marianny z Gilów, którzy dwóch synów i siedem córek wychowali w duchu głębokiej religijności i patriotyzmu. Józefa jako dorastająca dziewczyna należała do Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej działającego przy parafii, a w maju 1938 roku wstąpiła do Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej. Było to spełnieniem się długo noszonego przez nią w sercu pragnienia, o czym zapisała we wspomnieniach: „Od najmłodszych lat pragnęłam wstąpić do jakiegoś klasztoru… Najpierw poradziłam się św. Tereni, a potem odważnie zgłosiłam się do sióstr w Kielcach, gdzie na Placu Panny Maryi była wówczas Gospoda chrześcijańska, czyli stołówka.” Praca w Kuchni Młodzieżowej w Kielcach, a więc przygotowywanie posiłków, była pierwszym zajęciem młodej postulantki, która jeszcze wtedy nie wiedziała, że jej służba Jezusowi przez całe życie zakonne będzie spełnianiem tych dwóch uczynków miłosierdzia: „głodnych nakarmić, a spragnionych napoić”. Po rocznym pobycie w Kielcach przyjechała do Nowego Miasta n. Pilicą, gdzie odbyła nowicjat, przyjmując imię zakonne s. Anny od Niepokalanego Serca Maryi. Pierwsze śluby złożyła w Uroczystość Chrystusa Króla, tj. 27 października 1940 roku, a śluby wieczyste w roku 1945. Na pierwszą placówkę po nowicjacie wyjechała do Pionek i pracowała w kuchni dla biednych, którą podczas okupacji zorganizowała kościelna „Caritas”. Jako kucharka przygotowywała posiłki dla biednych sierot i wysiedlonych z Ukrainy. Początkowo wydawano 400 obiadów, a po upadku Powstania Warszawskiego liczba wzrosła do tysiąca osób. Po wojnie podjęła pracę w Bursie dla dziewcząt w Radomiu, przy ul. Trawnej. Następnie wyjechała do Wsoli, gdzie od 1952 r. pracowała w kuchni Domu Starców, aż do upaństwowienia tej placówki w 1956 r. Potem przyjechała do Warszawy i na plebanii przy ul. Sierakowskiego przygotowywała posiłki dla księży pracujących w parafii św. Floriana na Pradze. Po dwóch latach wyjechała do Radomia do Domu Dziecka przy ul. Staromiejskiej. Tam przez 20 lat gotowała obiady i całodzienne posiłki dla dzieci oraz personelu. Po upaństwowieniu tej placówki w 1962 s. Anna nadal pracowała w kuchni. Ateistyczny system wychowania, jaki narzuciły w tym czasie władze komunistyczne, był dla naszej siostry wyzwaniem do podjęcia ukrytych działań na rzecz religijnego wychowania podopiecznych, dlatego na przykład w niedzielę wczesnym rankiem, zanim do pracy przy-szedł personel świecki, s. Anna budziła dzieci, aby mogły wziąć udział we Mszy Świętej sprawowanej w kaplicy domowej sióstr, znajdującej się na poddaszu budynku. W 1978 r. s. Anna wyjechała do Krakowa, gdzie w klasztorze Zakonu Braci Mniejszych przy ul. Reformackiej zarządzała pracą w kuchni i razem z siostrami przygotowywała posiłki dla wszystkich zakonników mieszkających w klasztorze oraz dla kleryków przygotowujących się do kapłaństwa. Mając już duże doświadczenie w tej pracy, s. Anna coraz bardziej dawała się poznać jako wytrawna mistrzyni sztuki kulinarnej, miała dobrą organizację pracy i wypoczynku. Po zamknięciu placówki Zgromadzenia w Krakowie w 1998 r. przyjechała do Nowego Miasta n. Pilicą i zamieszkała w domu generalnym Zgromadzenia. Tu przez jakiś czas przygotowywała jeszcze posiłki dla wspólnoty sióstr, pracując w kuchni, ale z biegiem lat stopniowo przechodziła w stan większego spoczynku. Zawsze służyła dobrą radą, a w okresach wzmożonej pracy pomagała chętnie w przygotowywaniu świątecznych dań. Do końca swoich dni zachowała trzeźwy umysł oraz pasję zapoznawania się na bieżąco z aktualnymi wydarzeniami z życia Kościoła i Ojczyzny. Była jedną z nielicznych mieszkanek przy ul. Rawskiej 5, która czasopisma codzienne i tygodniowe czytała w całości, mówiąc potocznie „czytała je od deski do deski”. Dzieliła się informacjami i powierzała wszystkie sprawy Bogu na modlitwie. Gorącą modlitwą otaczała również swoją rodzinę, z którą utrzymywała więź przez ożywioną korespondencję. Ciężar wieku i choroby znosiła pogodnie, zgadzając się zawsze z wolą Bożą. Siostra Anna odeszła do życia wiecznego w dniu 1 kwietnia 2017 r. w wieku 99 lat i w 77 roku życia zakonnego.