Urodził 23 stycznia 1838 roku w Morawicy, w rodzinie majętnych dziedziców morawickich, Edwarda i Hortensji z Wielopolskich. Uczył się w Krakowie, a studia odbył w Paryżu. Zwiedził Anglię, Hiszpanię, Algier, Włochy i kraje przedalpejskie. Podczas powstania styczniowego porwano go do obozu i został skazany na śmierć. Dzięki wstawiennictwu K. Russockiego i B. Chwaliboga z Sędziszowa uwolniono go. W 1869 r. postanowił zostać księdzem. Idąc za radą Ewangeliczną, sprzedał swe dobra ziemskie Bolesice i Pawłowice, a fundusz rozdał na ubogich. Po trzech latach studiów teologicznych otrzymał święcenia kapłańskie w 1872 r. W dniu 7 czerwca 1872 roku odbyły się jego prymicje w kaplicy Oraczewskich w Morawicy. Jako prokurator parafii kieleckiej spełniał gorliwie swe obowiązki przez 30 lat. Był pracowitym robotnikiem w Winnicy Pańskiej. Ksiądz Paweł działał konspiracyjnie razem z biskupem Kulińskim na rzecz agitacji antyrządowej władz carskich. Przez dom biskupi w Kielcach przepływała sekretna korespondencja Stolicy Apostolskiej z Episkopatem polskim. Miał w tym swój udział Albin Dunajewski, biskup krakowski. Nielegalne pisma przewoziła przez granicę Maria Oraczewska z Morawicy. W Kielcach dokumenty te przejmował jej rodzony brat, ks. Paweł Oraczewski, wikariusz katedralny. Był osobą skromną, umiarkowaną i niewymagającą. W 1906 roku został mianowany kanonikiem kieleckim, potem katedralnym. Zmarł 10 stycznia 1916 roku.